KIYAMET GÜNÜ

Azrail tüm kartlarını dize dize attı önümüze

Perşemlerini yana kaydırarak

Gülümsedi bıyık altından hepimize

 

Ben daha büyümedim

Lakin küçük de değilim

Bu yaşıma dek nelerin önünde kulak kesildim yaşama

Dünya korkunç bir yer oldu bu bahar

Aydınlıkta güz yaşanıyor adeta

 

Ben bir şair, ben bir yazar,

Ben bir ressamım işin sonunda

Ve görüp göreceklerim hali sıra

Ürpertiyor içimi sırra kadem basa basa

 

Ben ne yaşlıyım, ne bir bebek.

Ağlamayacak kadar büyük,

Bunamayacak kadar küçüğüm.

Yine de kronik bir hastalığım,

Her an küsebilecek bir yenilgim var hayata.

 

Şimdi mikrobun mutasyonu tüm dünyayla alay eder durumda

Şimdi hayvanlar gördüğü işkencenin

İntikamını alıyor bizden sırayla

 

Bugün bir mart ayında,

Bahara küreklenmiş durumda.

Ankara ayaz ve yerler kar içinde.

Soruyorum şimdi ben bu nasıl bahar?

 

Deprem oldu yer sallanıyor.

Bak alaz var orman ağlıyor.

Korkuyorsun sen de her alay edişinde.

Dön bak dünyaya,

Azrail tüm kartlarını döktü ortaya.

 

Dünya sargı bezi arıyor yaralarına,

Bir meteor düşmediği kaldı başımıza.

Savaşlar bile duruldu ölüm olunca başta.

 

Ben ne intihar edecek kadar güçsüz,

Ne de bu hayatla yüzleşecek kadar cesaretliyim

Bu korkunç baharda.